Moeder en dochter samen op tournee

We reizen langs de langeafstandsfietsroute Berlijn-Kopenhagen van 680 kilometer. Als gelegenheids- en vakantiefietsers hebben Franzi en ik zeven dagen gepland voor het Duitse deel van de route. Het leidt naar Warnemünde, waar de veerboot naar Denemarken vertrekt. Het fietspad staat bekend als "groen-blauw" omdat het door ongerepte landschappen en langs het water slingert. Tenminste, zodra je het centrum van Berlijn achter je laat. De start bij de Brandenburger Tor had ook zijn charme: toen we daar 's ochtends vroeg onze fietstassen neerzetten en onze helmen opzetten, waren we de enige langeafstandsfietsers, maar niet de enige fietsers. Van alle kanten suisden gehelmde pakken, kapiteins op Birkenstocks en jonge vaders met bakfietsen door de poorten, snel en doelgericht, terwijl de Overwinningszuil goud glinsterde op de achtergrond. Het was een opwindend, stedelijk begin van onze landelijke tocht.

En nu Brandenburg. Na een stop bij paleis Oranienburg rijden we langs rustige lanen, door idyllische dorpjes met oude bakstenen kerken en langs koolzaadvelden met zo'n rijke gele kleur dat ik er wel in zou willen springen. In het baksteenpark Mildenberg, nu een industriemuseum en avonturenpark, slingeren we ons een weg tussen de in onbruik geraakte ringen en picknicken we aan de oever van de Havel. Later krijgen we een toetje in de vorm van chocolaatjes in het stadje Himmelpfort, dat niet alleen een echte chocolaterie heeft, maar ook een kerstpostkantoor waar de kerstman elk jaar brieven ontvangt van duizenden kinderen. Per post natuurlijk. „Daar heb je me nooit iets over verteld toen ik klein was“, klaagt Franzi.  „Je komt uit Beieren“, rechtvaardig ik mezelf. „Jij had het Christuskind.“

Maar we laten ons niet afschrikken door roofvissen. We genieten ook weer van het zwemmen in het Jabelmeer. Net als later in het meer van Krakau, waar we na afloop nog lang zitten te praten over de toekomst in de avondschemering voordat we de fietsen over de gezellige kinderkopjes van de oude stad naar ons hotel duwen. Onderdak is gemakkelijk tijdens de tocht; er is geen tekort aan hotels, herbergen en pensions onderweg. Tussen onze duiken in het koude water door fietsen we ook een stukje; het is gewoon te mooi in dit Scandinavische landschap, waar naar hars geurende naaldbossen worden afgewisseld met glooiende velden. Hoger en hoger, steeds verder omhoog, opent de hemel zich boven ons, het licht stroomt over het land en ik kan de Baltische Zee al voelen.

„Ik hou van al het water hier“, zegt Franzi blij in Güstrow. De zee is nog ruim 50 kilometer weg, maar we fietsen langs een „eilandenmeer“ een „Pfaffenteich“ en een rivier genaamd Nebel naar onze culturele bestemming van vandaag: de Gertrudenkapelle.

Güstrow is de stad van Ernst Barlach

Enkele van de belangrijkste werken van de grote beeldhouwer worden tentoongesteld in de gotische Gertrudenkapel. We staren zwijgend naar de „Reading Monk“, de „Doubter“ en de „Pietà“ we dompelen ons onder in de menselijke gemoedstoestanden die Barlach uit hout en gips kerfde. De expressionist woonde 30 jaar in Güstrow, waar hij naar verluidt evenzeer werd geïnspireerd door de plaatselijke baksteengotiek als door de landelijke bevolking van Mecklenburg.

We houden ook van de mensen hier. Iedereen is zo ongecompliceerd en open en maakt geweldige dingen“, besefte Franzi toen we de L„wenzahn“ fabriek in het natuurpark Nossentiner/Schwinzer Heide bezochten. Anja Bayler verkoopt niet alleen zelfgemaakte siropen, kruidenthee en vruchtenazijn, maar serveert ons ook warme gistvlechten en de heerlijkste wilde pruimenjam in haar romantische tuin. Een paar kilometer verderop bewonderen we het landhuis „Linstow“ dat Thorsten Dietzel en Franziska Hesse hebben omgetoverd tot een casual-chique vakantieparadijs met veel hedendaagse kunst, waar we graag meteen hadden willen boeken.

Maar we willen verder. We willen naar zee. Naar Rostock, waar torenhoge havenkranen al over de Oostzee vertellen, en dan de laatste paar kilometer naar Warnemünde. Daar staan we op de westelijke pier, laten een stevige zeebries om onze neus waaien en kijken hoe de veerboot wegvaart richting Denemarken. Volgend jaar gaan we ook aan boord. En fietsen we door naar Kopenhagen.

Maar voor nu gaan we zwemmen.